نـه همين مي‌رمد آن نوگل خندان از من ‏                            مي‌كشد خـار در اين باديه دامـان از من

با من آميـزش او الفت موج است و كنار ‏                           ‏روز و شب با من و پيوسته گريزان از من

گر چه مورم ولي آن حوصله باخود دارم ‏                            كه ببخشـم بود ار ملـك سليمــان از من ‏

‏قمــري ريختــه بــالم به پنــاه كه روم ‏                              ‏تا به كي سركشي‌اي سرو خرامـان از من

بـه تكلـم به خمـوشي به تبسم به نگـاه ‏                          مي‌توان برد به هر شيوه دل آسـان از من ‏

نيست پرهيز من از زهد كه خاكم برسـر                            تـرسم آلــوده شـود دامن عصيـان از من ‏

‏اشك بيهوده مريز اين همه از ديده كليم ‏                          ‏گـرد غم را نتوان نشست به طوفان از من